Κυριακή 31 Μαρτίου 2024

Πρωταπριλιά και ψέματα

Κατά την 1η Απριλίου, συνηθίζεται να λέγονται καλοπροαίρετα ψέματα λόγω εθίμου. Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια έγινε, με το πέρασμα του χρόνου, έθιμο. Η δεύτερη εκδοχή, θέλει γενέτειρα του εθίμου τη Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1η Απριλίου. Τη χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο. Υπάρχει όμως και η τρίτη εκδοχή που θέλει το έθιμο να προέρχεται από την εποχή του Βυζαντίου και ειδικότερα από την περίοδο που στα ηνία της αυτοκρατορίας βρισκόταν ο Μεγάλος Κωνσταντίνος. Η πρωταπριλιά καθιερώθηκε ως μέρα πλακατζίδικων ψεμάτων από ευτράπελα γεγονότα που έλαβαν χώρα όταν ένας γελωτοποιός ανέλαβε την εξουσία για μια μέρα στο Βυζάντιο επί Κωνσταντίνου. Η Ελληνική λαογραφική παράδοση πιστεύει πάντως ότι τα ψέματα της πρωταπριλιάς ξορκίζουν το κακό. Λαοφιλής είναι φυσικά και η πεποίθηση ότι όσοι καταφέρουν να πουν πετυχημένα ψέματα την πρωταπριλιά θα είναι τυχεροί ολόκληρη τη χρονιά και αντίθετα όσοι ξεγελαστούν και πέσουν θύματα θα έχουν μια χρονιά με αναποδιές και ατυχίες.

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024

Ο Αρχαίος Ελληνικός χορός που διέσωσαν οι Πόντιοι

Φυσικά χορός που διέσωσαν οι Πόντιοι είναι ο Πυρρίχιος αποκαλείται και Σέρρα, γιατί στον ποταμό Σέρα της Τραπεζούντας υπήρχαν οι πιο φημισμένοι χορευτές. Ο σημερινός χορός των Ποντίων είναι εξέλιξη του αρχαίου Πυρρίχιου, του πολεμικού χορού των αρχαίων Ελλήνων, που αποτελούσε μέρος στρατιωτικής εκπαίδευσης. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος ταξίδεψε στον Πόντο και έγραψε ένα έργο με τίτλο «Περιήγησις εις Πόντον», σε αυτό περιέγραφε τον χορό Πυρρίχιο, με τα εξής λόγια: «Χορός πολεμικός. Αι κατά πάσας τας διευθύνσεις του σώματος στροφαί, η στενή προς αλλήλους των χορευτών σύσφιξις, η βιαία προς το δάπεδον στροφή, των ποδών οι κτύποι και των όπλων οι γδούποι, αι συσπάσεις των μυών του σώματος, ο ενθουσιασμός ο καταλαμβάνων τους χορευτάς, των θεωμένων αι επευφημίαι, η απανταχού εν είδει σπινθήρος μεταδιδομένη συγκίνησις, πάντα ταύτα προδίδουσι τοιαύτην πρωτοτυπίαν και τοσαύτην αίγλην εις το χορευτικόν σύμπλεγμα, ώστε δικαίως θα ηδύνατό τις να κατατάξη τον Σέρραν-χορόν μεταξύ των διασημοτέρων χορών ολοκλήρου του κόσμου…». Κατά τον Αριστοτέλη και τον Όμηρο, o Πυρρίχιος ήταν ένοπλος χορός, ο οποίος χορευόταν από παιδιά, άντρες αλλά και γυναίκες. Περιείχε στροφές στα πλάγια, οπισθοχωρήσεις, πηδήματα και χαμηλώματα, επιθετικές κινήσεις και κινήσεις άμυνας και οι χορευτές έβγαζαν ζωηρές φωνές. Κατά τον Πλάτωνας ο Πυρρίχιος ήταν θείο δώρο των Θεών προς τους Ανθρώπους και τον διαχώριζε σε δύο είδη «τον ειρηνικόν» και «τον πολεμικόν». Αναφέρει μάλιστα ότι ήταν μέρος της λατρείας του Διονύσου. Η δημιουργία του Πυρρίχιου. Σύμφωνα με μια εκδοχή του μύθου ο Πυρρίχιος δημιουργήθηκε από τους Κουρήτες, όταν ο Δίας ήταν βρέφος. Οι Κουρήτες ήταν από τους πρώτους κατοίκους της Κρήτης και χόρεψαν πάνοπλοι έναν πολεμικό χορό για να καλύψουν το κλάμα του και να μην τον ακούσει ο Κρόνος που τον κυνηγούσε. Ο Στράβωνας αναφέρει ότι ο πρώτος που χόρεψε τον πολεμικό χορό ήταν ο γιος του Αχιλλέα, ο Πύρρος, επειδή χάρηκε που σκότωσε τον Ευρύπυλο, ενώ μερικοί υποστηρίζουν ότι τον χόρεψε ο Κουρήτης Πύρριχος πάνω από το σώμα του Πάτροκλου για να τον θρηνήσει. Στα αρχαία κείμενα αναφέρεται ότι οι χορευτές ήταν παρατεταγμένοι σε στρατιωτική διάταξη, κρατούσαν ασπίδα και δόρυ και μιμούνταν κινήσεις στρατιωτών σε ώρα μάχης. Οι Αθηναίοι τον χόρευαν στα Παναθήναια και οι Σπαρτιάτες κατά τη διάρκεια πολεμικών αναμετρήσεων. Μάλιστα σε ένα κείμενο του Ξενοφώντα αναφέρεται μια γιορτή που διοργάνωσαν το 400 π.Χ. οι κάτοικοι της Κερασούντας, στην οποία χόρεψαν Πυρρίχιο. Στη διάρκεια των χρόνων οι Πόντιοι συνέχισαν να χορεύουν τον έντονο πολεμικό χορό, ο οποίος θεωρείται η πιο γνήσια εκδοχή του αρχαίου Πυρρίχιου. Οι χορευτές είναι άντρες, ντυμένοι με μαύρα ρούχα και οπλισμένοι, οι οποίοι στέκονται σε ευθεία παράταξη πιασμένοι χέρι χέρι με το κεφάλι ψηλά.
Στην αρχή η κίνηση του χορού είναι αργή. ΑΤΣΑΠΑΤ λέγεται το αργό μέρος του. Πάντα με το κεφάλι ψηλά οι χορευτές εκτελούν το κάθε βήμα. Είναι χαρακτηριστικές οι κινήσεις των ώμων. Στο δεύτερο μέρος του χορού βλέπουμε τον ρυθμό να ανεβαίνει. Και εκεί οι χορευτές κρατούν το κεφάλι τους ψηλά. Το δεύτερο μέρος του χορού ονομάζεται ΤΡΟΜΑΧΤΟΝ. Παλαιότερα η Σέρρα χορεύονταν κυκλικά ενώ σήμερα την βλέπουμε να χορεύεται με τους χορευτές σε ευθεία παράταξη. Οι παραλλαγές του χορού πολλές, μαρτυρούν το πέρασμά του μέσα από το χώρο και χρόνο και το συναπάντημά του με το σήμερα. Αυτό που δεν άλλαξε και έφτασε αναλλοίωτο ως εμάς είναι η ίδια η ουσία του χορού, η εσωτερική διονυσιακή του δύναμη που κατορθώνει να μεταλλάξει την ενεργειακή υπόσταση του χορευτή παρασύροντάς τον “σε έναν τόπο με ανέμους που ξεριζώνουν πέτρες και λυγίζουν κορμιά….” Στο πέρασμα του χρόνου, συνεχίζει να ξεσηκώνει όσους τον παρακολουθούν.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2023

TΑ ΧΑΛΚΙΝΑ ΑΛΟΓΑ '' του Αγίου Μάρκου "

 



Τα άλογα αυτά σήμερα τα γνωρίζει όλος ο πλανήτης λανθασμένα σαν τα άλογα του Αγίου Μάρκου, μόνο που είναι Ελληνικά και θα έπρεπε να ονομάζονται της Χίου….
Τα τέσσερα περίφημα αγάλματα που αποδίδονται στον γλύπτη Λύσιππο (ο οποίος εργάσθηκε για τον Μέγα Αλέξανδρο) εάν και είναι πολύ πιθανόν να έγιναν μετά τον θάνατο του από κάποιον γλύπτη που ακολουθούσε την τεχνική του και προερχόταν από την κορυφαία σχολή γλυπτικής της Σικυώνας η από την επίσης περίφημη σχολή της Χίου εκείνη την εποχή, στόλιζαν το νησί από τον 2ο π. Χ. αιώνα.
Τα τέσσερα περίφημα αγάλματα έχουν ένα μέγιστο ύψος 238 cm (131 εκατοστά είναι το ύψος στο ακρώμιο), μήκους 252 εκατοστά και ζυγίζουν μεταξύ 8,5 και 9 τόνους το καθένα.
Τα γλυπτά αν και ονομάζονται μπρούτζινα, η ανάλυσή τους έχει δείξει ότι περιέχουν τουλάχιστον 96,67% χαλκό, και έτσι θα πρέπει να θεωρούνται περισσότερο μη καθαρό κράμα χαλκού παρά μπρούτζου.
Η υψηλή περιεκτικότητα σε κασσίτερο είχε αυξήσει την θερμοκρασία του καλουπώματος στους 1200–1300 °C.
Η υψηλής καθαρότητας χαλκός επιλέχθηκε για να επιτευχθεί πιο ικανοποιητική επιχρύσωση με τη τεχνική της χρήσης υδραργύρου
Με εντολή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδόσιου ΙΙ (408-450) τα πήραν από την Χίο και τα τοποθέτησαν στον ιππόδρομο της Κωνσταντίνου πόλεως.
Το 1204 κλάπηκαν από τον Ενρίκο Δάνδολο, στη Δ΄ Σταυροφορία! Ο Δάνδολος τα έβαλε στη βεράντα της Βασιλικής του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, όπου έμειναν μέχρι το 1797.
Ύστερα ο Ναπολέων τα τοποθέτησε επάνω στην Αψίδα του Θριάμβου στο Παρίσι!
Οι κατακτητές – σύμμαχοι τα έστειλαν πίσω στη Βενετία μετά την πτώση του Ναπολέοντα το 1815.
Σήμερα εξακολουθούν να ευρίσκονται στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου αντίγραφα των χάλκινων ίππων καθώς τα πρωτότυπα βρίσκονται στο Μουσείο του Ναού..
Τα κολάρα που υπάρχουν στα άλογα προστέθηκαν το 1204 για να καλυφθούν τα σημεία από τα οποία είχαν κοπεί τα κεφάλια προκειμένω να μεταφερθούν στη Βενετία...
Μας έρχεται στο νου ο στίχος του Γιώργου Σεφέρη <<όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει>> με τον οποίο ο ποιητής αναλογίζεται τα ένδοξα χρόνια του Ελληνικού παρελθόντος, του οποίου διάσπαρτα υπάρχουν παντού καλλιτεχνικά δημιουργήματα, κλεμμένα από άρπαγες εισβολείς, ανεπαρκείς και κατώτερους απέναντι στους αθάνατους δημιουργούς του Ελληνικού μεγαλείου!
Πάνω από ένα εκατομμύριο εκθέματα και κειμήλια ανεκτίμητης αξίας έχουν κλαπεί από την εποχή της πρώτης άλωσης της Πόλης και βρίσκονται διάσπαρτα σε Βενετία και στα υπόγεια του Βατικανού. Αναρωτιέμαι μιας και πριν περίπου 20 χρόνια ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β’ είχε ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά τα εγκλήματα που έκαναν εναντίον της Ορθοδοξίας οι προκάτοχοι του δεν θα έπρεπε σαν ένδειξη καλής θέλησης να επιστραφούν τουλάχιστον κάποια από αυτά εκεί που πραγματικά ανήκουν;

Πηγή : Στυλιανός Καβάζης


Δευτέρα 5 Ιουνίου 2023

2 Σπιτικά λιπάσματα για καρποφόρα φυτά

 

Όταν χρησιμοποιούμε λιπάσματα στον κήπο ή την αυλή μας, αυτό που κάνουμε είναι να παρέχουμε θρεπτικά συστατικά όπως κάλιο, φώσφορο και άζωτο στο έδαφος, έτσι ώστε τα φυτά να αναπτυχθούν σωστά και να έχουν υψηλότερες αποδόσεις.

Μέσα στα λιπάσματα έχουμε χημικά, τα οποία παρασκευάζονται τεχνητά. Αν και παρέχουν τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά, η εντατική ή άτακτη χρήση τους μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες για το έδαφος και τα φυτά.

Μια άλλη παραλλαγή λιπασμάτων είναι τα οργανικά . Αυτά έχουν το πλεονέκτημα ότι αποτελούνται από φυσικά στοιχεία, επομένως είναι οικολογικά, αλλά και φθηνά.

Δείτε πώς να φτιάξετε 2 οργανικά λιπάσματα που κάνουν τα φυτά σας να δίνουν πολλούς καρπούς.



 Λίπασμα με φλούδα μπανάνας

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε την έλλειψη καλίου στα φυτά όταν τα φύλλα φαίνονται κίτρινα ή αρχίζουν να καμπυλώνουν. Αυτό το λίπασμα παρέχει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά ώστε τα φύλλα και οι καρποί να διατηρούν το φυσικό τους χρώμα.

Τα υλικά που χρειαζόμαστε είναι 5 μπανανόφλουδες , 1 και 1/2 λίτρο νερό , 1 μέτρια κατσαρόλα και 1 μπουκάλι .

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να κόψουμε τις μπανανόφλουδες σε μικρά κομμάτια . Στη συνέχεια ρίχνουμε το νερό στην κατσαρόλα, προσθέτουμε τα κομμάτια της φλούδας και τοποθετούμε την κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά για 15 λεπτά ή μέχρι να δούμε ότι το νερό έχει ροδίσει από την επίδραση της μπανανόφλουδας.

Σβήνουμε τη φωτιά και αφήνουμε το υγρό να κρυώσει. Στη συνέχεια, μεταφέρουμε το περιεχόμενο στο μπουκάλι.

Όταν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να κάνουμε μια αναλογία ενός μέρους λιπάσματος προς 5 μέρη νερού. Εφαρμόζουμε το έγχυμα μία φορά την εβδομάδα . Και όταν τα φυτά είναι ανθισμένα, μπορούμε να χρησιμοποιούμε το λίπασμα απευθείας, κάθε 15 ημέρες.

Ένας άλλος τρόπος για να χρησιμοποιήσετε αυτό το λίπασμα είναι να θάψετε μερικά κομμάτια φλοιού στο χώμα της γλάστρας. Αυτά θα παρέχουν μαγνήσιο, κάλιο και άλλα θρεπτικά συστατικά.

Ένα πλεονέκτημα αυτού του υγρού λιπάσματος είναι ότι η πιθανότητα υπερδοσολογίας είναι πολύ μικρή, επειδή αποικοδομείται προοδευτικά. Ένα μειονέκτημα είναι ότι η διάρκεια ζωής του δεν είναι μεγάλη.

 Λίπασμα με βάση το κέλυφος αυγών

Για αυτό χρειαζόμαστε 5 ή 6 τσόφλια, 2 λίτρα νερό, μπλέντερ, 1 κουτάλι, 1 μέτρια κατσαρόλα και 1 μπουκάλι.

Βάζουμε τα τσόφλια των αυγών στο μπλέντερ και τα χτυπάμε για λίγα λεπτά . Με το κουτάλι ανακατεύουμε λίγο να σηκωθούν τα κομμάτια του κελύφους που έχουν μεγαλώσει και ξανατρίβουμε μέχρι να μείνει σκόνη.  Εάν δεν έχετε μπλέντερ, μπορείτε να τρίψετε τα κοχύλια σε ένα γουδί. Όσο μικρότερο είναι τόσο πιο εύκολο είναι να σπάσει στο έδαφος.

Όπως και με τη μπανανόφλουδα , θα κάνουμε ένα έγχυμα με τα τσόφλια των αυγών . Ρίχνουμε το νερό στην κατσαρόλα και προσθέτουμε τα κοχύλια . Μόλις σπάσει η βράση, το αφήνουμε για άλλα 5 λεπτά. Σβήνουμε τη φωτιά και αφήνουμε το έγχυμα να κρυώσει.

Γεμίζουμε το μπουκάλι με το υγρό και είναι έτοιμο να λιπάνει το χώμα. Μπορούμε να ρίξουμε λίγο από το έγχυμα όταν κάνουμε το πότισμα. Τα τσόφλια αυγών προσθέτουν μαγνήσιο, κάλιο και φώσφορο στο έδαφος.

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2023

Η αλήθεια για τον Καιάδα

 



Ιστορικά στοιχεία

α) Από ιστορικά στοιχεία βλέπουμε ότι στην Σπάρτη υπήρχε εκ γενετής τυφλός ποιητής που ήταν ο Τυρταίος.

Ο Τυρταίος έγραψε πολεμικά ποιήματα με στίχους που βοηθούσαν στην εξύψωση του μαχητικού πνεύματος των στρατιωτών στο πεδίο της μάχης. Με τις ελεγείες και τους παιάνες του τόνιζε τη στρατιωτική τιμή και την αγάπη προς την πατρίδα, φιλοδοξώντας να στηρίξει το σπαρτιατικό στρατό κατά το Β' Μεσσηνιακό πόλεμο (περίπου 670 π.Χ.).

β) Επίσης βλέπουμε ότι υπήρχε κουτσός Σπαρτιάτης βασιλιάς που ήταν ο Αγησίλαος . Ο Αγησίλαος ο Α ήταν βασιλιάς της αρχαίας Σπάρτης, που καταγόταν από το γένος των Αγιαδών.

Ήταν γιος και διάδοχος του Δορύσσου. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο βασίλευσε 44 χρόνια (920 π.Χ. - 877 π.Χ.).

γ) Ιστορική είναι και η αναφορά ότι όταν κάποτε ειρωνεύτηκαν έναν κουτσό Σπαρτιάτη που πήγαινε να πολεμήσει, αυτός απάντησε πως «ο πόλεμος χρειάζεται άτομα που μένουν στη θέση τους και όχι άτομα που το βάζουν στα πόδια».

δ) Μόνη αναφορά που υπάρχει για το θέμα που αργότερα είπαν ότι είναι ο Καιάδας είναι από τον Πλούταρχο ο οποίος αναφέρει ότι ακολουθούσαν μια τακτική για παιδιά γεννημένα πρόωρα ή ‘’άμορφα’’, μας αναφέρει με κόσμιο τρόπο την τερατογένεση. Τρεις μέρες μετά τη γέννηση, οι Σπαρτιάτισσες μητέρες έφερναν τα βρέφη τους στην επιτροπή Γερόντων, η οποία αξιολογούσε τη σωματική τους αρτιότητα. Όσα παιδιά κρίνονταν ανεπαρκή για τη στρατιωτική εκπαίδευση στην οποία θα υποβάλλονταν αφήνονταν σε ειδικό μέρος (σε ένα τόπο δηλαδή που οι Σπαρτιάτες απέθεταν τα βρέφη με ειδικές ανάγκες, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος και μόνον αυτός, στο βίο του Λυκούργου) γι’ αυτό το σκοπό και η πρόνοια τους ανετίθετο στον θεό, ο οποίος και μεριμνούσε για τη μοίρα τους χωρίς η πόλη να επιφορτιστεί το μίασμα της παιδοκτονίας.

Να μη ξεχνάμε ότι ένας απ’ τους πιο ατιμωτικούς θανάτους κατά την αρχαιότητα, ήταν η κατακρήμνιση σε βάραθρο, δεν εφαρμοζόταν μόνο στη Σπάρτη, αλλά σε Αθήνα, Κόρινθο, Δελφούς, Θεσσαλία κι αλλού. Αφορούσε τους αιχμαλώτους, εγκληματίες, ιερόσυλους και προδότες. Εκτός από το αυτονόητο μαρτύριο, η ποινή εμπεριείχε και μεταφυσικές προεκτάσεις, καθώς το σώμα παρέμενε άταφο και η ψυχή αδυνατούσε να λυτρωθεί.

«Κόρακες» ονομαζόταν ο τόπος τιμωρίας στη Θεσσαλία, «βάραθρο» ή «όρυγμα» στην Αθήνα, «Καιάδας» στη Σπάρτη. Ο Στράβων αποκαλεί τον Καιάδα «δεσμωτήριον το παρά Λακεδαιμονίους σπήλαιο», ενώ ο περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας χαρακτηρίζει τον Καιάδα «…απότομο και βαθύ βάραθρο», στην περιγραφή της απόδρασης του Μεσσήνιου ήρωα Αριστομένη, που ρίχτηκε εκεί ζωντανός από τους Σπαρτιάτες μαζί με 50 Μεσσήνιους αιχμαλώτους κατά τη διάρκεια του Β’ Μεσσηνιακού πολέμου. Επίσης ο Θουκυδίδης αναφέρει ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες κατακρήμνισαν και το νεκρό σώμα του βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο επί προδοσία. Οι αρχαίες αναφορές καθιστούν σαφές ότι στον Καιάδα απορρίπτονταν «…οι επί μεγίστοις τιμωρούμενοι» και οι αιχμάλωτοι πολέμου.

Ο θρύλος του Καιάδα φαίνεται να παίρνει σάρκα και οστά το 1904, όταν κατά την διεξαγωγή αρχαιολογικής έρευνας, τα ευρήματα εντός του Καιάδα οδήγησαν την τότε ομάδα των ξένων αρχαιολόγων στη διαπίστωση, που έως σήμερα κακώς παραμένει, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά, με το σκεπτικό ότι ήταν ανεπιθύμητα στην κοινωνία τους. Η επιστημονική ομάδα βασίστηκε στο μικρό μέγεθος των οστών, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα, τα οποία αποδόθηκαν σε μικρά παιδιά.

Ακριβώς μισό αιώνα μετά, η μέθοδος του άνθρακος C14 αξιολόγησε τα συγκεκριμένα ευρήματα ως μη ανήκοντα σε παιδιά αλλά σε ενήλικους άνδρες και γυναίκες και μόνον σε ένα ποσοστό 15% ανήλικων.

Κατά τη δεκαετία του 1980, πολλοί αρχαιολόγοι και σπηλαιολόγοι κατέβηκαν εσωτερικό του. Η ανθρωπολογική μελέτη έδειξε ότι τα οστά που βρέθηκαν ανήκουν σε ενηλίκους, ηλικίας 18-35 ετών. Βρέθηκε μόνο ένας σκελετός παιδιού, όχι πολύ μικρής ηλικίας, το οποίο πιθανολογείται ότι έπεσε κατά λάθος μέσα στον Καιάδα.

Μαζί με τα οστά βρέθηκαν αιχμές από βέλη και δόρατα, ενώ ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή ενός βέλους. Πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα περισσότερα από τα σώματα που ρίχτηκαν εκεί ήταν ήδη νεκρά. Βρέθηκαν, επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά.

Το 1983 και το 2003 το τμήμα τής Ιατρικής σχολής διενήργησε εκτεταμένες έρευνες στον χώρο, επιβεβαιώνοντας ότι δεν υπάρχουν οστά μικρών παιδιών στο εσωτερικό του σπηλαιοβάραθρου.στον Καιάδα και έδωσαν διάφορα στοιχεία για τα ευρήματα που υπάρχουν στο Καιάδα.

Ο Καιάδας δεν ήταν λοιπόν τόπος απόθεσης βρεφών, αλλά εκτέλεσης θανατοποινιτών και εχθρών της Σπάρτης.

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2022

Το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι αρχαίο Ελληνικό

 

Στην αρχαιότητα κατά διάρκεια του Νοέμβρη είχαν μία γιορτή που ονομαζόταν Πυανέψια ή Πυανόψια. Η γιορτή αυτή προς τιμή του Απόλλωνα γινόταν στην Αθήνα για τον γυρισμό του Θησέα από την Κρήτη που σκότωσε τον Μινώταυρο. Όταν έφθασαν σε ακτή της Αττικής ανακάτεψαν ότι είχαν από προμήθειες σε μια χύτρα τα έβρασαν και έκαναν ένα κοινό γεύμα. Κατά την διάρκεια της γιορτής που γινόταν για αυτό τον λόγο κοντά σε ναό του Απόλλωνα τα μικρά παιδιά που είχαν ζωντανούς και τους δύο γονείς περιέφεραν την Ειρεσιώνη στην πομπή. Η Ειρεσιώνη ήταν ένα κλαδί ελιάς ή δάφνης τυλιγμένο με μαλλιά (έρια). Πάνω της κρεμούσαν παντός είδος καρπούς από τους πρώτους που έβγαζε η γη. Αργότερα ο στολισμός της Ειρεσιώνης γινόταν και μπροστά στο σπίτι σε ένα δέντρο ελιάς ή με ένα κλαδί στην πόρτα και υπήρχε και ένα τραγούδι που μπορεί να μας θυμίσει κάλαντα για την εφορία της γης. Η Ειρεσιώνη παρουσιάζεται σε δύο έργα του Αριστοφάνη α) στους Ιππείς και β) στις Εκκλησιάζουσες.


Το στόλισμα του δέντρου απαγορεύτηκε στην Ελλάδα σαν ένα ειδωλολατρικό έθιμο από την στ΄ οικουμενική σύνοδο. Το έθιμο αυτό είχε μεταφερθεί στην Ευρώπη που αντί για ελιά υπήρχε το έλατο. Έτσι λοιπόν όταν ο Όθωνας μας έφερε ένα Βαυαρικό έθιμο που ήταν ο στολισμός ενός έλατου, στην ουσία μας έφερε ένα παλιό έθιμο που ήταν αρχαίο Ελληνικό και το είχαν απαγορεύσει.

Σάββατο 1 Μαΐου 2021

Η αλήθεια για την Μαρία την Μαγδαληνή

 

Το πρώτο που πρέπει να αναφερθεί για την Μαρία την Μαγδαληνή είναι το ότι: για την ορθόδοξη εκκλησία ήταν σε όλη την ζωή της παρθένα και ότι ήταν ένα απόλυτα σεβαστό πρόσωπο. Θεωρείται από την εκκλησία μας ισαπόστολος και εορτάζεται στις 22 Ιουλίου και συνεορτάζει μαζί με τις άλλες Άγιες Μυροφόρες Γυναίκες, την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα (την Κυριακή των Μυροφόρων).

Το όνομα Μαγδαληνή προέκυψε επειδή καταγόταν από τα Μάγδαλα.

Η Μαρία η Μαγδαληνή ''πόρνη'' έγινε το 591μ.Χ. δια στόματος Πάπα Γρηγόριου Α’! Ο οποίος είναι γνωστός και ως ''Γρηγόριος ο Μέγας'' θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους θρησκευτικούς ηγέτες της ιστορίας!!! Με ένα κήρυγμά του, ο Γρηγόριος ένωσε τη Μαρία Μαγδαληνή με την ιερόδουλη που έπλυνε τα πόδια του Χριστού...
Την εποχή του Γρηγορίου, η Ευρώπη μαστιζόταν από την πανούκλα, την οποία ο κόσμος αντιμετώπιζε ως την τιμωρία του Θεού για τους αμαρτωλούς. Ο Γρηγόριος κήρυξε τη μετάνοια και τον άμεμπτο βίο ως το μοναδικό τρόπο προφύλαξης απ’ την αρρώστια και παρουσίασε την «ιερόδουλη Μαρία Μαγδαληνή» ως το απόλυτο σύμβολο της εξιλέωσης...
Μεγάλη ντροπή φυσικά για μία γυναίκα η οποία αφιέρωσε την ζωή της στον Χριστιανισμό και όπως θα δούμε παρακάτω έκανε αυτά που δεν έκαναν άλλες, να βγει αυτό το τόσο προσβλητικό σε βάρος της, μετά θάνατο από στόμα ανώτατου κληρικού.
Κατά την ορθόδοξη εκκλησία είναι κατασυκοφάντηση και βλάσφημος λόγος εναντίον της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής η ταύτισή της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου.

Το όνομά της αρχικά το βλέπουμε στο κατά Λουκά και κατά Μάρκο Ευαγγέλιο σύμφωνα με τα οποία ο Χριστός έβγαλε ''επτά δαιμόνια'' από μέσα της. Το πιθανότερο είναι ότι την θεράπευσε από σοβαρή ασθένεια. Αργότερα, η καθολική εκκλησία απέδωσε τα δαιμόνια ως τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα.

Η Μαρία Μαγδαληνή εμφανίζεται ξανά στη Σταύρωση. Όλα τα Ευαγγέλια την κατονομάζουν ανάμεσα στις γυναίκες που παρακολούθησαν τη Σταύρωση του Χριστού, αψηφώντας τον κίνδυνο της σύλληψης απ’ τους Ρωμαίους.

Μετά την αποκαθήλωση, η Μαρία Μαγδαληνή ήταν μία απ’ τις γυναίκες που άλειψαν το σώμα του Χριστού με μύρο και ήταν η πρώτη που Τον είδε μετά την Ανάσταση.

Στην ορθόδοξη παράδοση, η Μαρία Μαγδαληνή δεν ήταν μία πανέμορφη νεαρή πόρνη, αλλά μία σεβάσμια γυναίκα μέσης ηλικίας.

Μετά την Ανάσταση, ταξίδεψε στη Ρώμη, όπου ανακοίνωσε στον αυτοκράτορα Τιβέριο ότι ο Χριστός ήταν υιός του Θεού. Και πραγματικά καταφέρνει να του ιστορήσει όλα τα θαυμαστά γεγονότα και την άδικη καταδίκη του αθώου! Όταν δε φτάνει στο σημείο πού αναφέρει την Ανάσταση τού Χριστού, λέγεται πώς ο Τιβέριος αντέδρασε και είπε: «Όλα  τα πιστεύω για Αυτόν τον Ιησού. Αλλά για Ανάσταση πώς να πιστέψω»;

Εκείνη την ώρα περνούσε μία υπηρέτρια με ένα καλαθάκι γεμάτο αυγά και ο Καίσαρας βρήκε την ευκαιρία να προσθέσει: «Να! Εάν αυτά τα αυγά γίνουν κόκκινα, τότε και εγώ θα πιστέψω πώς ο Χριστός Αναστήθηκε»! Αμέσως τότε και αδίστακτα η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, πλησίασε την σκλάβα και άγγιξε τα αυγά, πού αστραπιαία και θαυματουργικά έγινα όλα κόκκινα! Πήρε τότε ένα και το έδειξε στον έκθαμβο Τιβέριο λέγοντας: «Χριστός Ανέστη»! Τότε συγκλονισμένος ο καλοπροαίρετος Τιβέριος ομολογεί “Αληθώς Ανέστη” και δίνει άμεσα εντολή να φέρουν το γρηγορότερο μπροστά του στην Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα τον Πιλάτο, τον Άννα και τον Καϊάφα!!!

Έμεινε με τη Θεοτόκο μέχρι την Κοίμησή της και αφού κήρυξε το Ευαγγέλιο σε πολλές χώρες της Μεσογείου, εγκαταστάθηκε στην Έφεσο έως το τέλος της ζωής της.
Στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο, λίγο πριν αναφερθεί το όνομα της Μαρίας Μαγδαληνής για πρώτη φορά, περιγράφεται το εξής επεισόδιο. Μία ανώνυμη ιερόδουλη επισκέφτηκε τον Ιησού στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου και μετανοημένη για τις αμαρτίες της, έπλυνε τα πόδια του με μύρο και τα σκούπισε με τα λυτά, μακριά μαλλιά της. Αντιθέτως, στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, η ιερόδουλη συναντά τον Χριστό στο σπίτι του Σίμωνα του Λεπρού στη Βηθανία. Όμως, στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, στη Βηθανία τα πόδια του Ιησού πλύθηκαν από τη Μαρία, την αδερφή του Λαζάρου, η οποία ήθελε να τον ευχαριστήσει επειδή ανέστησε τον αδερφό της. Οι δύο ανώνυμες, η Μαρία απ’ τη Βηθανία και η μυροφόρος Μαρία Μαγδαληνή, έγιναν ένα άτομο. 
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύοντας τα άγια Ευαγγέλια, ερευνά και διευκρινίζει ποιες και πόσες ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρα την κεφαλήν και τα πόδια Του Κυρίου και ουδεμία σχέση έχουν με την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει γράψει και λόγους με θέμα την πόρνη γυναίκα που μετανόησε και η οποία είναι ένα πρόσωπο άγνωστο και ανώνυμο. Όσοι μελετούσαν προσεκτικά τις επίσημες πηγές γνώριζαν ότι ήταν διαφορετικά πρόσωπα, αλλά δεν ίσχυε το ίδιο για όλους τους ιερείς και κήρυκες της καθολικής εκκλησία, που προέρχονταν από κατώτερες κοινωνικές τάξεις και είχαν ελλιπή μόρφωση. Η «σύμπτυξη» επισημοποιήθηκε το 591 από τον Πάπα Γρηγόριο Α’.

Πηγές: Μηχανή του Χρόνου, Βικιπαίδια, Eκκλησία online