Εθνική επέτειος η 1η μέρα πολέμου;

Γίνεται λόγος τελευταία  για το ότι γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου του 1940 ενώ σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν το τέλος του πολέμου. Φυσικά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε αυτή την μοναδικότητα στον κόσμο γιορτάζοντας την έναρξη του πολέμου. Οι Έλληνες δεν  είμαστε πολεμοχαρείς όπως γνωρίζουν όλοι οι λαοί, αλλού είναι ο λόγος που ναι σωστά κάνουμε αυτή την παγκόσμια διαφορά.
Το 1940 στις 28 Οκτωβρίου η ουδέτερη Ελλάδα απαντάει με ένα ΟΧΙ σε ένα τελεσίγραφο που είχε από τον Ιταλογερμανικό Άξονα. Με αυτό το ΟΧΙ αυτόματα η μικρή Ελλάδα μπήκε ενεργά στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή ήταν αντίπαλος στα σχέδια του Άξονα.
Η Ελλάδα με αυτό το ΟΧΙ ύψωσε το ανάστημά της, αυτό και μόνο ήταν μια Νίκη πριν τον πόλεμο που ναι πρέπει να γιορτάζεται. Πρέπει να γιορτάζεται  γιατί η φιλειρηνική Ελλάδα δεν έκανε το λάθος να γίνει το δεκανίκι των Ιταλών σε βάρος άλλων λαών.

Όσοι δεν γνωρίζουν λένε ότι η Ελλάδα δεν είχε στρατιωτική συμμετοχή στο τέλος του πολέμου, οπότε είναι λογικό.  Αυτό φυσικά είναι λάθος, αξίζει να αναφέρουμε ότι η Ελληνική Ταξιαρχία στο Συμμαχικό Στρατηγείο Καΐρου είχε 10.971 άτομα στο δυναμικό της. Οι Έλληνες πολεμούσαν δίπλα στους Ινδούς της Ινδικής Ταξιαρχίας με νίκες στο ύψωμα 103, ύψωμα Κατάρ Μποξ, προέλασε μέχρι την όαση Σίβα κ.α. 
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου γιορταζόταν στην χώρα μας από την πρώτη χρονιά με τον πόλεμο σε εξέλιξη  παρά το γεγονός ότι είμαστε μέσα στην κατοχή!!!
Το τέλος του πολέμου και η απελευθέρωση δεν άφησε στην Ελλάδα τον χρόνο για χαρμόσυνα γεγονότα, επειδή οι φίλοι μας σύμμαχοι μας έβαλαν σε ένα εμφύλιο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους υπεροχής.
Ο πρώτος επίσημος εορτασμός με παρέλαση έγινε με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Πάντως για εμάς στην Ελλάδα δεν είναι η μόνη επέτειος που γιορτάζουμε την έναρξη, το ίδιο είναι και η 25 Μαρτίου που ήταν η έναρξη της Επανάστασης του 1821.

Αρχαίο Ελληνικό έδεσμα

Στην αρχαία Ελλάδα με πρώτη ιστορική καταγραφή το 230 π.Χ.  από τον Αθηναίο υπήρχε ένας χυλός από λιωμένο τυρί, μέλι και αλεύρι σίτου, ο χυλός αυτός ψηνόταν  σαν γλυκό γάμου αλλά και στους αθλητές των Ολυμπιακών αγώνων για ενέργεια. Πριν από τον Αθηναίο υπάρχει αναφορά για το γλυκό σε ένα σύγγραμμα που αποδίδεται στον Αίγιμο, που πρέπει να ήταν ο αρχαίος Έλληνας γιατρός του 6ου αιώνα π.Χ. Αναφορές υπάρχουν και από Αρχέστρατο στα συγγράμματα γαστρονομίας του κατά τον 3ο αιώνα π.Χ. , μόνο που εκεί το γλύκισμα αποτελείται από διάφορα επίπεδα ζύμης γεμισμένα με μέλι και μαλακό τυρί. Ο κωμικός ποιητής Αντιφάνης (3ο αιώνας π.Χ.) επίσης είχε κάνει αναφορά στο γλύκισμα και τα κύρια συστατικά του που ήταν τυρί, μέλι και αλεύρι. Η ονομασία του ήταν ''πλακούντας'', (αρχαία ελληνικά: πλακούς) αυτή η ονομασία του γλυκίσματος υπάρχει στην σύγχρονη εποχή σε παρόμοια εδέσματα σε διάφορες χώρες.

Το έδεσμα ήταν δημοφιλές και στη αρχαία Ρώμη από εκεί διασώζεται συνταγή την οποία βλέπουμε σε έργο του Κάτωνα με τίτλο De Agri Cultura το 160 π.Χ. Στη Ρώμη η συνταγή- εμπλουτισμένη με αυγά, ζάχαρη και βούτυρο το 1545 κυκλοφορεί σε ένα από τα πρώτα βιβλία μαγειρικής.

Από την αρχαία Ρώμη πέρασε σταδιακά στην ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία – Βυζάντιο εκεί έγινε γνωστό ως πλακούς τετυρωμένος και κοπτοπλακούς, εκτιμάται πως  η εκδοχή αυτή του εδέσματος αποτελεί την προέλευση της σύγχρονης τυρόπιτας αλλά και του μπακλαβά.

Ένα σύγχρονο παρόμοιο γλύκισμα με μπακλαβά το οποίο ονομάζεται πλατσέντα και το οποίο περιέχει μέλι και καρύδια παρασκευάζεται στην Λέσβο, ενώ στην Ρουμανία ένα παρόμοιο έδεσμα ονομάζεται placinta ( υπάρχει και αναφορά για Έλληνα πλανόδιο πλακουντοποιό στο Βουκουρέστι το 1880) .

Η ελληνική ονομασία του εδέσματος φαίνεται πως μεταφέρθηκε και στην αρμενική γαστρονομία ως plagindi, plagunda και pghagunta, τα οποία είναι κέικ με μέλι.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η συνταγή εδέσματος με βασικό συστατικό το τυρί κυκλοφορούσε αιώνες πριν οι νεοϋορκέζοι το καθιερώσουν ως το απόλυτο επιδόρπιο που όλοι ξέχασαν ότι έχει ρίζες την Αρχαία Ελλάδα και τώρα το λένε cheesecake.

Τι είναι τα υβρίδια

Για την λέξη υβρίδιο υπάρχουν σαν νόημα δύο εκδοχές η πρώτη είναι η λατινική και έχει να κάνει με την λέξη ''hubris'' που είναι η λατινική λέξη για την διασταύρωση οικιακού χοίρου με αγριογούρουνο. Η δεύτερη μας έρχεται περισσότερο γνωστή και είναι από την ένωση των λέξεων ''ύβρις και Διός '' που στα χρόνια μας σημαίνει ''ύβρις κατά του Θεού''. Ίσως να μην είναι καθόλου τυχαίο το νόημα αυτής !!!

Οι αρχαίοι γνώριζαν ότι οι διασταυρώσεις δύο ποικιλιών σε φυτά ή ζώα, είχαν ως αποτέλεσμα εύρωστα και υγιή φυτά ή ζώα όπως για παράδειγμα την διασταύρωση αλόγου με γαϊδούρι που τους έδινε το μουλάρι.

Στα χρόνια που ζούμε τα υβρίδια στην γεωργική παραγωγή λειτούργησαν εξαιρετικά για φυτά μεγάλης καλλιέργειας όπως το καλαμπόκι, τριπλασιάζοντας τις αποδόσεις αλλά παρουσίαζαν βασικά μειονέκτηματα. Μεγάλες απαιτήσεις σε νερό λιπάσματα και φυτοπροστασία. Εδώ πρέπει να κάνουμε αναφορά στο θέμα υγεία. Όσο περισσότερα λιπάσματα και φυτοφάρμακα τόσο περισσότερο το φυτό είναι μιά μικρή βόμβα για την υγεία.
Το λάθος το έκαναν και οι γεωπόνοι που παράβλεψαν την υποβάθμιση της ποιότητας των προϊόντων για χάρη της αύξησης της απόδοσης. Τα υβρίδια μπήκαν στη γεωργική πρακτική μαζί με την υποτιθέμενη πρόοδο με λιπάσματα , φυτοφάρμακα, μηχανήματα, αρδεύσεις και φυσικά με κόστος σε χρήματα.
Κανείς δεν σκέφτηκε να βάλει σε αυτές τις ιδανικές συνθήκες τους παλιούς σπόρους και αυτό είναι το παράλογο στην ιστορία των υβρίδιων εναντίον των παραδοσιακών σπόρων.
Εξοικειωθήκαμε σαν καταναλωτές και δεν λέμε τίποτα για την ντομάτα που είναι άγευστη σαν άχυρο επειδή ο έμπορας μπορεί να την έχει ένα μήνα στο ψυγείο! ουσιαστικά στο τόπο μας είναι ο μόνος κερδισμένος από τα υβρίδια!!! Για το εξωτερικό φυσικά κερδισμένες είναι οι εταιρίες που παράγουν τους σπόρους και συνεχώς θα έχουν πελάτες.
Άλλο μειονέκτημα είναι η αδυναμία τους να παράξουν απογόνους. Για παράδειγμα στα Μέγαρα Αττικής γεωργός που έκανε το λάθος γύρω στο 1985 να δώσει τον  παραδοσιακό σπόρο για μαυραγάνι σιτάρι  που είχε και να βάλει τον νέο σπόρο που του είπαν ότι είναι καλός και παραγωγικός, την επόμενη χρονιά δεν είχε στάρι και έπρεπε να ξανακάνει αγορά σπόρου αφού το υβρίδιο είναι σαν το μουλάρι που λέγαμε παραπάνω και δεν κάνει απογόνους.
Ο μέσος γεωργός που τα τελευταία 40 χρόνια έκανε το λάθος και έβαλε υβρίδια είναι εξαρτημένος . Αν μια χρονιά η Ελλάδα δεν εισάγει σπόρους η γεωργική παραγωγή μας θα μειωθεί ραγδαία. Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι η Ελλάδα μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε 111 ντόπιες ποικιλίες μαλακού σιταριού και 139 ντόπιες σκληρού , 99 ντόπιες ποικιλίες κριθαριού, 294 ποικιλίες καλαμποκιού, 39 ποικιλίες βρώμης . Από όλα αυτά διασώθηκαν μόνο το 1% των ντόπιων ποικιλιών σιταριού !!!
Σήμερα όλο και περισσότεροι καταναλωτές ζητάν την επαναφορά στη γεύση . Το καλό είναι ότι εκτός από τα δημητριακά που μας έμειναν ελάχιστα, έχουμε όλους τους άλλους σπόρους για να μπορέσουμε να αποφύγουμε την καταστροφή. Ο καθένας μας μπορεί από το ίντερνετ και περισσότερο από το facebook να βρει ομάδες που κάνουν αγώνα να σώσουν τους παραδοσιακούς σπόρους. Αν αυτούς τους σπόρους τους δώσουμε σε ανθρώπους που αγαπάνε τη γη σιγά σιγά θα μπορέσουν να κάνουν αναπαράγωγή και να πολλαπλασιασουν τους παλιούς σπόρους.

Πηγές : Δρ. Κώστα K. Δελή MSc, PhD, Καθηγητής Εφαρμογών Γενετικής Φυτών και Βιοτεχνολογίας, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής, Τμήμα Τεχνολόγων Γεωπόνων ΤΕΙ Πελοποννήσου.

Αντώνης Πετρόγιαννης, tharrosnews.gr