Το «Δωδωναίον χαλκείον» μιλούσε με λόγια που μόνον οι ιερείς γνώριζαν, δίνοντας κρυπτικούς χρησμούς στους απλούς ανθρώπους που έφθαναν στο μαντείο φέρνοντας τις προσφορές τους. Ο θόρυβος κρεμασμένων χάλκινων τροχίσκων που ο αέρας έκανε το ένα να χτυπάει στο άλλο ή τους χτυπούσαν με το τελετουργικό σφυρί του 7ου π.Χ. αιώνα. Από τους χάλκινους τροχίσκους και τους χάλκινους λέβητες του μαντείου της Δωδώνης έχουν σωθεί ως σήμερα, κυρίως κάποια διακοσμητικά στοιχεία και φυσικά δεν βρίσκονται πια στο ιερό. Αλλά όπως οι μάντεις της Δωδώνης δεν προέβλεψαν την καταστροφή που θα ερχόταν για το ιερό , ομοίως δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι αιώνες αργότερα, σπαράγματα από αυτά τα χάλκινα τελετουργικά αγγεία θα θαυμάζονταν σε ένα μουσείο ως αρχαιολογικά ευρήματα.Το σπανιότατο και μοναδικό εύρημα το οποίο θα πρέπει να μας πουν από το μουσείο του Λούβρου πως το έχουν εκεί εκτεθειμένο είναι το τελετουργικό σφυρί που η χρήση του ήταν να κρούει το ''Δωδωναίον χαλκείον''.
